کد مطلب:210508 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:230
حجت روشن
- سارا احمدپور (باران)
اندیشه در حیرت است از كسی كه بهتر از او را، هیچ چشمی ندیده؛ هیچ گوشی نشنیده و در هیچ قلبی راه نیافته.
او، آیینه ی ذات پروردگار بود و می دانست هر آنچه را در آسمان ها و زمین، و در بهشت و دوزخ بود؛ از گذشته تا آینده!
او، هر آنچه داشت، از «خدا» داشت و از «قرآن» ، كه: «بیان كننده ی همه چیز است.»
او - بیش تر از همه - همه چیز را برای ما گفت و خود، چنان بود، كه می گفت... تا آن گاه كه در اتاقی با پرده های آویخته، «تبعید» ش كردند،
او را «مسموم» كردند،
«شهید» ش كردند.
و «شیعه» منسوب به اوست؛ آیا ما، «پیرو» آن صادق هستیم؟ آیا ما «پیروان» صادق هستیم؟
او، آن گونه بود؛
«مهزم» می گفت:
برای دیدن امام صادق علیه السلام به مدینه رفتم و در آن دیار، منزلی اجاره كردم.
بعد از مدتی به كنیز صاحب خانه، علاقه مند شدم و یك روز - كه هیچ كس مرا نمی دید - فقط دست هایش را گرفتم.
همان روز، به دیدار امام شتافتم. پرسید:
- امروز كجا بودی؟
بی درنگ گفتم:
[ صفحه 100]
- امروز را در مسجد به سر بردم!
حضرتش فرمودند:
- آیا نمی دانی فقط پرهیزكاران، به مقام ولایت، دست می یابند؟!
«من مردی گناهكارم و هرگز نمی توانم از زشتی ها، دست بردارم...
به خودت نگاه نكن كه از دام های «شیطان» ، رهانیده شده یی. اگر می توانی حال مرا به امام صادق علیه السلام بگو، شاید چاره یی برایم اندیشد.»
«ابی بصیر» ، پیغام همسایه ی خود را - كه از گناهان آشكارش به تنگ آمده بود - در مدینه به امام رساند.
حضرتش فرمود:
- سلام مرا به او برسان و بگو: اگر گناه را ترك كند، بهشت را برایش ضمانت می كنم.
ابی بصیر، از سفر بازگشت و سلام و پیغام حضرت را به همسایه ی خویش بازگفت... و چند روز بعد، به دیدار او - كه در حال مرگ بود - شتافت.
مرد همسایه فقط برای چند لحظه، چشم هایش را گشود و گفت:
- امام صادق علیه السلام به وعده اش وفا كرد...
ابی بصیر می گفت: سال بعد در مدینه به منزل امام رفتم؛ هنوز وارد اتاق نشده بودم، كه فرمود:
- ابابصیر! ما به وعده ی خود، وفا كردیم!
و آن گاه كه شنید پسر عمویش در میان مردم، لب به ناسزا گفتن حضرتش گشوده، بی درنگ از جا برخاست و دو ركعت «نماز» خواند
[ صفحه 101]
و یك «دعا» :
«خداوندا! من از حق خودم گذشتم؛ تو نیز از او درگذر و به كردار زشتش گرفتار نكن!»
و... همو بود، كه در واپسین لحظه های زندگی اش، همگان را فراخواند و در وداع آخر - كه همه ی چشم ها و گوش ها متوجه او بود - سفارش آخرش برای مان باز گفت:
«شفاعت ما، هرگز به كسی كه نماز را سبك شمارد، نمی رسد.»
آری، كار نیكو از هر كه سر زند، خوب است و از ما، بسی ارزش مندتر؛ و كار زشت از هر كه سر زند، نكوهیده است و از ما، بسی نكوهیده تر!
چون ما منسوب به اوییم.
او، چنان بود كه می گفت؛
آیا ما نیز چنین هستیم، كه می گوییم؟!
اندیشه در حیرت است از كسی كه بهتر از او را، هیچ چشمی ندیده؛ هیچ گوشی نشنیده و در هیچ قلبی راه نیافته.
او، آیینه ی ذات پروردگار بود و می دانست هر آنچه را در آسمان ها و زمین، و در بهشت و دوزخ بود؛ از گذشته تا آینده!
او، هر آنچه داشت، از «خدا» داشت و از «قرآن» ، كه: «بیان كننده ی همه چیز است.»
او - بیش تر از همه - همه چیز را برای ما گفت و خود، چنان بود، كه می گفت... تا آن گاه كه در اتاقی با پرده های آویخته، «تبعید» ش كردند،
او را «مسموم» كردند،
«شهید» ش كردند.
و «شیعه» منسوب به اوست؛ آیا ما، «پیرو» آن صادق هستیم؟ آیا ما «پیروان» صادق هستیم؟
او، آن گونه بود؛
«مهزم» می گفت:
برای دیدن امام صادق علیه السلام به مدینه رفتم و در آن دیار، منزلی اجاره كردم.
بعد از مدتی به كنیز صاحب خانه، علاقه مند شدم و یك روز - كه هیچ كس مرا نمی دید - فقط دست هایش را گرفتم.
همان روز، به دیدار امام شتافتم. پرسید:
- امروز كجا بودی؟
بی درنگ گفتم:
[ صفحه 100]
- امروز را در مسجد به سر بردم!
حضرتش فرمودند:
- آیا نمی دانی فقط پرهیزكاران، به مقام ولایت، دست می یابند؟!
«من مردی گناهكارم و هرگز نمی توانم از زشتی ها، دست بردارم...
به خودت نگاه نكن كه از دام های «شیطان» ، رهانیده شده یی. اگر می توانی حال مرا به امام صادق علیه السلام بگو، شاید چاره یی برایم اندیشد.»
«ابی بصیر» ، پیغام همسایه ی خود را - كه از گناهان آشكارش به تنگ آمده بود - در مدینه به امام رساند.
حضرتش فرمود:
- سلام مرا به او برسان و بگو: اگر گناه را ترك كند، بهشت را برایش ضمانت می كنم.
ابی بصیر، از سفر بازگشت و سلام و پیغام حضرت را به همسایه ی خویش بازگفت... و چند روز بعد، به دیدار او - كه در حال مرگ بود - شتافت.
مرد همسایه فقط برای چند لحظه، چشم هایش را گشود و گفت:
- امام صادق علیه السلام به وعده اش وفا كرد...
ابی بصیر می گفت: سال بعد در مدینه به منزل امام رفتم؛ هنوز وارد اتاق نشده بودم، كه فرمود:
- ابابصیر! ما به وعده ی خود، وفا كردیم!
و آن گاه كه شنید پسر عمویش در میان مردم، لب به ناسزا گفتن حضرتش گشوده، بی درنگ از جا برخاست و دو ركعت «نماز» خواند
[ صفحه 101]
و یك «دعا» :
«خداوندا! من از حق خودم گذشتم؛ تو نیز از او درگذر و به كردار زشتش گرفتار نكن!»
و... همو بود، كه در واپسین لحظه های زندگی اش، همگان را فراخواند و در وداع آخر - كه همه ی چشم ها و گوش ها متوجه او بود - سفارش آخرش برای مان باز گفت:
«شفاعت ما، هرگز به كسی كه نماز را سبك شمارد، نمی رسد.»
آری، كار نیكو از هر كه سر زند، خوب است و از ما، بسی ارزش مندتر؛ و كار زشت از هر كه سر زند، نكوهیده است و از ما، بسی نكوهیده تر!
چون ما منسوب به اوییم.
او، چنان بود كه می گفت؛
آیا ما نیز چنین هستیم، كه می گوییم؟!